اما...
بر و بچه های غیور والیبال کشورمون بعد از حضور در لیگ جهانی از فدراسیون تقاضا کرده بودن که خانواده هاشون به محل برگزاری بازی های اسیایی در کره جنوبی برن ,حق هم داشتن .
شرایط سخت اردو , فشار زیاد مسابقات , دلتنگی ,دوری از خانه و خانواده و....
خانواده های این عزیزان هم , همین تقاضا را از فدراسیون داشتن تا بعد از حدود یک ماه همدیگر را ملاقات کنند این امر قشنگ دوشنبه به سرانجام رسید و تا حدودی از دلتنگی و خستگی بازیکنان و خانواده هایشان کاسته شد
اما...
اما...
اما...
سال ها پیش بازیکنانی بودند که زمینشان جبهه بود و جلوی توپ و تانک ایستادگی کردند
تازه داماد ,بابای دو تا بچه , تک پسر مامان و بابا, پدری که ذوق بچه ی تو راهش را داشت...
ماه ها توی زمین بازی بودن ۵ماه ۷ماه ۱۱ماه
بدور از پدر و مادر و زندگی و زن و بچه
دلتنگ و دلتنگ
از کدومش برات بگم؟؟؟!!!
از مهدی باکری که ۲۰ دقیقه بعد از مراسم عقدش رفت جبهه و تا ۴ماه بر نگشت و تو این مدت فقط یه تماس تلفنی با همسرش داشت!
یا از حسین خرازی که مادرش سر سفره ی ناهار به پدرش گفته بود حاج اقا پاشو برو جبهه ببین حسین اقا زنده است یا شهید شده یازده ماهه ازش خبری نیست!
از زین الدینی که چند ماه بعد از تولد بچه ش عکس دخترش تو جیبش بود اما ندیده بودش میگفت الان موقع عملیاته می ترسم مهر پدر فرزندی کار دستم بده باشه بعد !
به یاد قهرمانانی که از همه چیزشون گذشتند جلوی کل دنیا ایستادن و مدال قهرمانی را به سینه اویختند
مردانی که رفتند تا بمونیم.
اهای رفقا ما نه تنها به شهدا و جانبازان و ازادگان و بچه های جنگ و جبهه مدیونیم
بلکه بیشتر از اون به همسران و فرزندان و والدینشون مدیونیم و باید بر دست تک تک شان بوسه بزنیم...
