خروج دجّال
در اسلام یکی از نشانههای دوران ظهور، خروج دجّال است. موضوع دجّال بیش از آنچه در روایات شیعه آمده، از طریق اهلتسنّن نقل شده است. قسمت عمدة روایات در مورد دجّال را احمد بن حنبل در کتاب «مسند»، ترمذی در «صحیح» خود، ابن ماجه در «سنن»، مسلم در «صحیح» و ابن اثیر در «نهایه» از عبدالله بن عمر، ابوسعیدخدری و جابر بن عبدالله انصاری نقل کردهاند.
اهل سنّت
در منابع اهل سنّت، برای دجّال صفاتی ذکر شده است، از قبیل اینکه:
1. او ادّعای ربوبیّت میکند1؛
2. عمر طولانی دارد2؛
3. همراه او آب و آتش است3؛
4. کور را بینا کرده و برص را شفا میدهد4؛
5. مرده را زنده میکند5؛
6. کسی را میکشد، آنگاه او را زنده میکند6؛
7. با او بهشت و آتش است7؛
8. با او نهری از آب سفید و نهری از آتش است8؛
9. خواستة او بر آورده میشود.9
پینوشتها:
1. سنن ابن ماجه، ج 2، ص 1360.
2. صحیح مسلم، ج 8، ص 205.
3. صحیح بخاری، ج 8، ص 103.
4. مسند احمد، ج 5، ص 13.
5. همان.
6. مستدرک حاکم، ج4، ص 537.
7. مسند احمد، ج 5، ص 435.
8. معجم الکبیر، ج2، ص 56.
9. صحیح مسلم، ج 8، ص 197؛ ر ک به :کتاب موعود شناسی و پاسخ به شبهات، ص531.