چرا خون آمریکایی ها کمرنگ تر است؟

میدانم خود این پرسشها برای خیلی ها آن اندازه شگفت انگیز است که شاید ندانند در پاسخ چه باید بگویند، ولی هستند کسانی که به هر دلیل پاسخی برای این پرسشها نمی یابند: «مگر ما از دیلپلماسی فعال دولت حمایت نمیکنیم؟ پس چرا آب ما با آمریکا توی یک جوی نمی رود؟ مگر خون آمریکا از دیگر کشورها کمرنگ تر است؟ فرق آمریکا با دیگر کشورهایی که با وجود ستمهایی که گهگاه بر ما روا داشته اند، با آنها رابطه عادی داریم چیست؟».

دیپلماسی تلاش دولتها برای رسیدن به منافع هرچه بیشتر، در چارچوب روابط خارجی است. در فضای موجود جهان وقتی که پای منافع در میان باشد، اخلاق ذبح میشود. کشورها  معمولا به این کاری ندارند که منافعی که در رابطه با کشور دیگر مطالبه میکنند، تا چه اندازه منصفانه است، ولی برای حفظ این رابطه همه چیز را برای خود نخواهند خواست، و سطحی از حقوق را برای طرف خود در نظر میگیرند؛ اما در این میان آمریکا تافته جدا بافته ای است و به معنای واقعی کلمه مستکبرانه رفتار میکند.

در چنین روزهایی1 بود که کارتر رییس جمهور وقت آمریکا دستور توقیف تمامی دارایی های منقول و غیر منقول ایران در ایالات متحده آمریکا وهمچین نقود ایرانی دربانک های این کشور را صادرکرد . این عمل در پاسخ به گروگان گیری 63 نفر از افراد حاضر در سفارت سابق آمریکا در تهران (لانه جاسوسی) اتفاق افتاد . هنوز پس از گذشت بیش از سه دهه از آن واقعه و همچنین صدور برخی بیانیه های کلی توافق الجزایر2، دولت آمریکا ثروت ملی ایران را غاصبانه نگه داشته است.

این تنها یک نمونه از کارهایی است که آمریکا منحصرا علیه مردم ایران انجام داده است؛ یک جستجوی ساده ذهنی ما را به رخدادهای تلخ دیگری که بانی آن آمریکاست و نشان میدهد چرا خون آمریکا برای ما کمرنگ تر است، می رساند؛ نقش آمریکا در کودتای سال 32، پس ندادن شاه به ایران برای محاکمه، تبدیل سفارتخانه به لانه جاسوسی، سرنگون کردن هواپیمای مسافربری، نقش برجسته آمریکا در جنگ تحمیلی و...

آمریکا یک دولت مستکبر است. «در قرآن کلمه استکبار به کار رفته است؛ آدم مستکبر، دولت مستکبر، گروه مستکبر، یعنى آن کسانى و آن دولتى که قصد دخالت در امور انسانها و ملّتهاى دیگر را دارد، در همه کارهاى آنها مداخله میکند براى حفظ منافع خود؛ خود را آزاد میداند، حقّ تحمیل بر ملّتها را براى خود قائل است، حقّ دخالت در امور کشورها را براى خود قائل است، پاسخگو هم به هیچ‌کس نیست».

و ما مردم ایران یک عیب بزرگ داریم؛ دوست نداریم زیر بار زور برویم.

1. 13 نوامبر 1979 میلادی یا 23 آبان 1358 خورشیدی.

2. محور توافق‌های الجزایر: آزادی گروگان‌ها، تعهد ایالات متحده به عدم مداخله (سیاسی - نظامی) در امور داخلی ایران، تعهد ایالات متحده به لغو مجازات‌های تجاری و اقتصادی علیه ایران و آزاد کردن دارایی‌های مسدود شده ایران نزد موسسات مالی و اعتباری آمریکا، تعهد طرفین به ارجاع دعاوی دولتی و غیردولتی اتباع یکدیگر به داوری مرضی الطرفین تا زمان انعقاد کامل بیانیه‌های قرارداد این بند به بنیانگذاری نهادی حقوقی به نام دیوان داوری دعاوی ایران و آمریکا منجر شد، تعهد واشنگتن به عدم رعایت مصونیت شاه نزد دادگاه‌های ایالتی در مورد نقل و انتقال دارایی حکومت پیشین، تعهد ایران به پرداخت قروض ایران و ایالات متحده.