میدانم خود این پرسشها برای خیلی ها آن اندازه شگفت انگیز است که شاید ندانند در پاسخ چه باید بگویند، ولی هستند کسانی که به هر دلیل پاسخی برای این پرسشها نمی یابند: «مگر ما از دیلپلماسی فعال دولت حمایت نمیکنیم؟ پس چرا آب ما با آمریکا توی یک جوی نمی رود؟ مگر خون آمریکا از دیگر کشورها کمرنگ تر است؟ فرق آمریکا با دیگر کشورهایی که با وجود ستمهایی که گهگاه بر ما روا داشته اند، با آنها رابطه عادی داریم چیست؟».
دیپلماسی تلاش دولتها برای رسیدن به منافع هرچه بیشتر، در چارچوب روابط خارجی است. در فضای موجود جهان وقتی که پای منافع در میان باشد، اخلاق ذبح میشود. کشورها معمولا به این کاری ندارند که منافعی که در رابطه با کشور دیگر مطالبه میکنند، تا چه اندازه منصفانه است، ولی برای حفظ این رابطه همه چیز را برای خود نخواهند خواست، و سطحی از حقوق را برای طرف خود در نظر میگیرند؛ اما در این میان آمریکا تافته جدا بافته ای است و به معنای واقعی کلمه مستکبرانه رفتار میکند.
در چنین روزهایی1 بود که کارتر رییس جمهور وقت آمریکا دستور توقیف تمامی دارایی های منقول و غیر منقول ایران در ایالات متحده آمریکا وهمچین نقود ایرانی دربانک های این کشور را صادرکرد . این عمل در پاسخ به گروگان گیری 63 نفر از افراد حاضر در سفارت سابق آمریکا در تهران (لانه جاسوسی) اتفاق افتاد . هنوز پس از گذشت بیش از سه دهه از آن واقعه و همچنین صدور برخی بیانیه های کلی توافق الجزایر2، دولت آمریکا ثروت ملی ایران را غاصبانه نگه داشته است.
- ۰ نظر
- ۰۸ شهریور ۹۳ ، ۰۰:۱۶